Kabus gibi

Dun gece ruyamda kendimi diyeti felan bir kenara atmis, kontrolsuzce yemek yerken gordum. Kendimi o kadar kotu hissediyordum ki; yine mi ya yine mi diyordum tam da Sadri Alisikin "bu da mi gol degil"nidasiyla. Bir uyandim ohhhh ruyaymis dedim :)) Artik kabusum oldu. Aslinda bilinc alti bir ruya cunku "binge eating"denen bir mevzu hakkinda okuyordum bir iki gundur. Daha oncede bahsettigim gibi yabanci diyetci bloggerlari da takip ediyorum. Bir kacinin blogunda rast geldim "binge eating" tabirine. Tam turkce karsiligi ne olur bilemiyorum ama binge icki alemi yapmak gibi birsey demek. Herhalde alem yaparcasina ve yemekten sarhos oluncaya kadar yemek gibi denilebilir.

Binge eating  bir kisi cok kisa bir surede normal bir insanin tuketebileceginden cok daha fazla yiyecek tuketmesi olarak adlandiriliyor. Bu yeme suresinde kisiler kontrolu kaybedip, yemeyi durduramayip

ve ne kadar yediklerini kontrol edemiyorlarmis. Genelde bir depresyonun neticesinde aciga cikiyormus. Bu fazla yemenin akabinde de kendini suclu hissetme , kendinden igrenme ve depresyonda artis oluyormus. Binge eating her zaman tekrarlanmasada zamanla kisiye obezitenin yolunu aciyormus.

Bende bunlari okurken acaba bende boyle bir durum olabilir mi diye dusundum. Cunku ara ara banada boyle anlar olmuyor degil. Ozellikle uzuntulu, bunalimli bir donemin icine dusmussem.  Esasinda ben kendimce bu duruma duygusal yeme adini vermistim ama bu yeme bozuklugunun artik tibbi bir deyimi varmis. Kisilerede terapi onerliyor. Allah a sukur henuz kendimi terapilik gormuyorum hatta belki bir binge eating  bozuklugu yasayan biri bile degilimdir ama yanina yaklasmak bile tedbirli olmayi gerektiriyor.  Evet donup dolasip hep dusundugum soyledigim noktaya geliyorum. Yemekleri bir teselli araci gormemeliyiz yoksa herhangi bir duygusal dalgalanma bizi kontrolsuz bir yeme sendromuna dusurebilir.